Είναι κάποια πράγματα στη ζωή που πολύ δύσκολα μπορείς να τα καταλάβεις και ακόμα πιο δύσκολα να τα συνειδητοποιήσεις . Ήταν μέσα Αυγούστου όταν ένα τηλέφωνο από ένα φίλο την ημέρα των γενεθλίων μου με πληροφόρησε για τον χαμό του Αλέξη, παρέλυσα ολόκληρος. Ο Αλέξης ήταν παιδικός φίλος, καλό και ευαίσθητο παιδί, κάπου στην εφηβεία χαθήκαμε όταν μετακόμισε μακριά από τη Ν. Σμύρνη, ωστόσο σχεδόν πάντα βλεπόμασταν στο γήπεδο και τα λέγαμε. Ήταν μεγάλος Πανιώνιος χωρίς υπερβολή από τους μεγαλύτερους που έχω γνωρίσει, βαθιά ενημερωμένος για την ιστορία και την πορεία του Συλλόγου. Αγνός φίλαθλος που πάντα παρακολουθούσε και ακολουθούσε την ομάδα και όχι μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά και του μπάσκετ, του πόλο του βόλεϊ. Στο τελευταίο αντίο του δεν μπόρεσα να παραβρεθώ, τον αποχαιρέτησα 40 μέρες αργότερα, το μνήμα του ήταν γεμάτο λουλούδια και με το σήμα της αγαπημένης του ομάδας την «ιωνική ασπίδα» να δεσπόζει μπροστά, είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά που θα βρίσκεται δεν θα χάνει κανένα παιχνίδι της και θα φωνάζει δυνατά, όπως φώναζε όταν ήταν ανάμεσά μας.
Αντίο Φίλε δε θα ξεχάσουμε ποτέ.
Από τις πιο καλές "ψυχές" που υπήρχαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκιά θύμηση θα τον συνοδεύει πάντοτε.
Αδόκητος θάνατος.
Καλή αντάμωση Αλέξη.