Ο Ελέ και οι άλλοι...

Με αφορμή την πολεμική που έχει αναπτυχθεί στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας μας, σχετικά με την πρόσληψη του Δημήτρη Ελευθερόπουλου ως πρώτου προπονητή, παραθέτω και την δική μου άποψη ελπίζοντας να αμβλύνω τις όποιες ακραίες απόψεις υπάρχουν.

Διαβάζοντας πριν κάμποσες ημέρες στο site του sport-fm, την πιθανότητα να έχουμε προπονητή τον Ελευθερόπουλο ξαφνιάστηκα, αν υπάρχει τέτοια πιθανότητα είπα θα είναι μεγάλο ρίσκο. Όταν τελικά η είδηση έγινε πραγματικότητα είδα με θετικό μάτι το γεγονός αυτό - τον Ελευθερόπουλο πρώτο προπονητή και με τη βούλα- και μεταξύ μας  τον προτιμούσα από τον Πάτσι Σαλίνας που πρόβαρε ως το απόλυτο φαβορί μέχρι χθες το πρωί. Προτιμούσα τον Ελευθερόπουλο από ένα Ισπανό με σχεδόν καθόλου εμπειρία από ανταγωνιστικό πρωτάθλημα - εκτός αν θεωρούμε πιο ανταγωνιστικά τα πρωτάθλημα νέων της Ισπανίας από την S.L. - και με πάνω από 10 χρόνια αποχώρησης του από το ποδόσφαιρο. Προσωπικά προτιμώ η ομάδα να ρισκάρει με έναν νέο Έλληνα προπονητή, γνώστη της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας παρά με ένα ξένο ''μαθητευόμενο''.

Αξιολογώντας επίσης την περίπτωση Ελευθερόπουλου είναι ένας παίχτης που έχει αποκτήσει παραστάσεις ποδοσφαίρου σε πολύ υψηλό επίπεδο και λόγω της συμμετοχής του στο C.L. και λόγω της πολυετούς θητείας του στο καμπιονάτο, επίσης μην ξεχνάμε ότι έχει περάσει και από το Πάντειο Πανεπιστήμιο - τμήμα ψυχολογίας, άρα ένα επιστημονικό υπόβαθρο ως άνθρωπος το έχει και νομίζω ότι θα του χρησιμεύσει στην απαιτητική δουλειά του προπονητή.

Εκτιμώ λοιπόν ότι έχει – καταρχήν – τα απαραίτητα εφόδια για να αναλάβει την δουλειά που οι Διοικούντες στην ΠΑΕ του αναθέσανε, και εξάλλου συνοδοιπόροι γιατί να μην δώσουμε ευκαιρία σε ένα νέο άνθρωπο με φιλοδοξίες και όνειρα και να πηγαίνουμε συνήθως σε τετριμμένες λύσεις προπονητών τύπου Παράσχου, Χάβου, Δερμιτζάκη κλπ, το θεωρώ σχεδόν ανυπόφορο και βαρετό να κινούμαστε στα ίδια και τα ίδια.

Ωστόσο ακόμα και τώρα που είμαι θετικός απέναντι σε αυτή την επιλογή δεν θα πω ότι δεν ενέχει ρίσκο, αλλά έχει και κάτι το διαφορετικό που προσωπικά μου αρέσει, ταιριάζει με μία έννοια στην διαφορετικότητα που μας διακρίνει, να πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα. Να σημειώσω εδώ ότι δεν είμαστε και οι τελευταίοι στον κόσμο που κάνουμε μια τέτοια επιλογή δλδ να φέρνουμε στο πάγκο μας έναν σχεδόν εν ενεργεία παίχτη (μόλις 6 μήνες που σταμάτησε το ποδόσφαιρο) για πρώτο προπονητή, δείτε χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Ρ. Γκούλιτ Τσέλσι 1996

Κ. Νταλγκλίς Λίβερπουλ 1991

Γκ. Στράχαν Κόβεντρι 1996

Ατ. Λομπάρντο Κρύσταλ Πάλας 1998

Πολ Ινς Μάκλσφιλντ 2006

Γκλεν Χοντλ Σουίντον 1991

Τζ. Βιάλι Τσέλσι 1998

Γκ. Σούνες Ρειντζερς 1986

Πολ Γκασκόιν Κετερινγκ Τάουν 2005

Ρομάριο Βάσκο Ντα Γκάμα 2007

Υ.Γ. Οι διοικούντες την Μπάρτσα εμπιστεύθηκαν τον Γκουαρντιόλα ένα άπειρο προπονητή αλλά νέο και φρέσκο άνθρωπο να οδηγήσει την ομάδα τους στο απαιτητικό πρωτάθλημα της πριμέρα, τα αποτελέσματα τα είδαμε. Σύγκριση βέβαια των μεγεθών των διοικήσεων και των ομάδων δεν υπάρχει αλλά το αναφέρω ως δείγμα αντίληψης.